ပထမအႀကိမ္
အုပ္ေရ - ၁၀၀၀
တန္ဖိုး - ၁ိ
အဖံုး႐ိုက္ - သိန္းသန္းဦး
ပံုႏိုပ္သူ - ထုတ္ေ၀သူ
ေမာင္ေက်ာ္ၫႊန္႔ (၀၁၀၀) ေရႊဟသၤာပံုႏွိပ္တိုက္ ၉၂/၉၃ လမ္း၊ရန္ကုန္က တာ၀န္ခံပံုႏွိပ္၍ဦးလွျမင့္ (နတ္ႏြယ္) (၀၉၁၇)။ ႏြယ္နီ (၃) လမ္း။ (က) ရပ္ကြက္။ ဥကၠလာပ (ေျမာက္ပိုင္း) က တာ၀န္ခံထုတ္ေ၀သည္၊
မာတိကာ
တင္မိုးအမွာ
လူထုစာဆို ဗားေတာ့ဗရက္ - - - - - - - - - - - -
၁။ အနာဂတ္အတြက္ ကဗ်ာ - - - - - - - - - - -
၂။ မုန္တိုင္းတပ္သား၏ ေတးသံ - - - - - - - - - - - -
၃။ ယမမင္းႀကီးကို သပိတ္ေမွာက္ျခင္း - - - - - - - - - -
၄။ အကုန္လံုး လြတ္ရင္လြတ္ အကုန္လံုးငတ္ရင္ငတ္ - - - -
၅။ စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ - - - - - - - - - - -
၆။ ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္ေရးသမားရဲ႕ စ်ာပန - - - - - - - - - -
၇။ အလုပ္သမားတစ္ဦး သမိုင္းဘာသာရပ္ ေလ့လာျခင္း - -
၈။ အ၀တ္ကေလးတစနဲ႔ေပါင္မုန္႔ကေလးတဖဲ့ - - - - - - -
၉။ အဆီယစ္ေနသူမ်ား - - - - - - - - - - - - - - -
၁၀။ စာတတ္ေအာင္သင္ - - - - - - - - - - - - - - -
၁၁။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၅၉၂ ခုႏွစ္က သားေခ်ာ့သီခ်င္း - - - - -
၁၂။ ကေလးေတြ အေမေပ်ာက္စဥ္က - - - - - - - - - -
ျမန္မာကဗ်ာေလာကတြင္ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ဟူ၍ ထုပ္ထုပ္ပိုက္ပိုက္ျပဳစရာ အနည္းငယ္သာ ရွိပါသည္။ တင္ေမာင္ေအးက ဂ်ာမန္စာဆို ဗား ေတာ့ဗရက္၏ ကဗ်ာအသီးအႏွံမ်ားကို ျမန္မာကဗ်ာက်ီတိုက္ထဲသို႔ သြင္းႏွံေလာင္းျဖည့္ေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္ ဖြယ္ေကာင္းမႈတရပ္ပင္ ျဖစ္ပါေပသည္။
တင္ေမာင္ေအး၏ ဘာသာျပန္လက္ရာသည္ ေကာင္း၏၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္း၏ဟူ၍ ေ၀ဖႏၱိကျပဳရန္က်ေနာ္မစြမ္းပါ။ သို႔ရာတြင္ တင္ေမာင္ေအး သည္ ကဗ်ာဘာသာျပန္ရာတြင္ လက္စိမ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဟူ၍ကား ေျပာႏိုင္ပါသည္။ သူသည္ ေဒါက္တာအက္ပတ္ စုေဆာင္းပံုႏွိပ္အပ္ေသာ ဂ်ာမန္ျမန္မာ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ဂ်ာမန္ကဗ်ာစာစုကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုခဲ့သူ လူငယ္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာကဗ်ာ ပရိသတ္သည္အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ႏွင့္အိႏိၵယတို႔မွလာေသာ ကဗ်ာအေငြ႔အသက္မ်ားကို နမ္း႐ႈိက္ေလ့ရွိပါသည္ (၀ါ) နမ္း ႐ိႈက္ခြင့္ရေလ့ရွိပါသည္။ အျခားမ်ဳိးတူေရျခား ႏိုင္ငံမ်ားမွကဗ်ာတို႔ႏွင့္အထိအေတြ႔ အလြန္နည္းပါသည္။ တင္ေမာင္ေအးသည္ ျမန္မာကဗ်ာႏွင့္ ဂ်ာမန္ကဗ်ာအၾကား ေပါင္းကူးတံတား ထိုးလိုက္ပါသည္။
ဗားေတာ့ဗရက္၏ ကဗ်ာမ်ားကိဖတ္ၾကည့္ရေသာအခါ စစ္ေမာင္းသံကိုၾကားလိုက္ရဘိသကဲ့သို႔ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထလာပါသည္။ ဆံပင္ေမြးေထာင္ လာပါသည္။ ကဗ်ာမ်ား၏အသံမွာ ဟိန္းလွပါသည္။ ကဗ်ာေတးသံမွ ဟုတ္ကဲ့လား။ က်ည္ဆံေတြမ်ားလား။ ဤသို႔ခံစားမိပါသည္။ က်ေနာ္သာ နာဇီဖက္ဆစ္ ျဖစ္ ပါသမင့္၊ ဤေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီး က်ဆံုးဖြယ္ ရွိပါသည္။ ဤကဗ်ာမ်ားသည္ ကဗ်ာမ်ားမဟုတ္။ လူမ်ားပါေပတကား။ ျပည္သူသိန္းသန္း ပါေပတကား။ ဤသို႔ မွတ္ ခ်က္ခ် မိပါေတာ့သည္။
ဗားေတာ့ဗရက္၏ ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္မိေတာ့မွ တင္ေမာင္ေအး ဘာ့ေၾကာင့္သည္ကဗ်ာေတြကို ျပန္ခ်င္ေၾကာင္း နားလည္လာရသည္။ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံ တကာတည္ေဆာက္ရာတြင္ ဤကဗ်ာမ်ားသည္ မည္မွ်အဖိုးတန္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာရသည္။ ဤကဗ်ာမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္စိတ္ဓာတ္ကို ပံုသြန္းေသာ ဗိသုကာျဖစ္မည္ မလြဲတည္း။
ဤမွ်ထက္ပိုႈ ကဗ်ာအေၾကာင္း မေျပာလိုပါ။ ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္လိုက္မိလွ်င္ ဖတ္သူ၏ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းထဲ၌ ဤကဗ်ာမ်ား အသက္ရွင္လႈပ္ရွားေနေတာ့ မည္ျဖစ္ရာ က်ေနာ္ကႏွမ္းျဖဴးေနဖြယ္ မလိုပါ။ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ပါဟု တိုက္တြန္းႏိႈး ေဆာ္႐ုံသာ ရွိပါသည္။
တင္ေမာင္ေအးသည္ စိတ္အားထက္သန္လွေသာ၊ အက်ဳိးမ်ားမည့္စြန္႔စားမႈကို ခံုမင္လွေသာ၊ ကဗ်ာကိုအလြန္ခ်စ္တတ္ေသာ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ရာ ေနာက္ထပ္၍က်ေနာ္တို႔က မတုိက္တြန္းေစကာမူ သူကေတာ့ဆက္လက္ႀကိဳးစား ထုတ္ေ၀ဦးမည္မွာ ယံုမွားဖြယ္မလိုပါ။ “က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္က်ဳိး ကိုယ့္စီးပြားသက္သက္အတြက္ အသက္ရွင္ေနရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွာအသက္ရဲ႕တန္ဖိုး ရွိေတာ့မလဲဗ်” ဟူ၍ တတြတ္တြတ္ဂါထာ ရြတ္ေလ့ရွိသူ တင္ေမာင္ေအးက ဗားေတာ့ဗရက္၏ကဗ်ာမ်ားကိုမွေရြး၍ ထုတ္ေ၀လုိက္သည္မွာ ခ်ီးက်ဴးရန္မွတပါး အ့ံၾသရန္မရွိေပ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ေကာင္းမႈတရပ္ကို ျပဳျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္တကား။
တင္မိုး
၁၇-၇-၇၀
လူထုစာဆို ဗားေတာ့ဗရက္
၁၉၂၀ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္အၾကားကဥေရာပတိုက္မွာ စိတၱေဗဒကိုနက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခါစိတၱဇ႐ႈေထာင့္ အႏုပညာဆရာ ေတြ ထြန္းကားလာၾကတယ္။ ကိုယ္ခံစားရသလိုေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြဆိုၿပီး လူ႔ေလာကျဖစ္ရပ္ေတြကို ကိုယ့္တဦးတည္းခံစားခ်က္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္တယ္။ အဲဒီ ေခတ္ ျပင္သစ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္နည္းျဖစ္တဲ့ လူမႈေရးျပႆနာမွာ လူထု႐ႈေထာင့္ကမၾကည့္ဘဲ ပညာရွင္အုပ္စု၀င္တဦးရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ကသာ သီးျခားတဦး တည္း (တသီးပုဂၢလ၀ါဒ) အျမင္နဲ႔ ငါးပြက္ရာငါးစာခ် ျပစ္တင္မႈ ျပဳတယ္။ ေရတို ေ၀ဖန္မႈျပဳတယ္။ ျခံဳငံုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဘိဓမၼာတရပ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို မခံယူခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းမဲ့၀ါဒဆံဆံ ငါတေကာေကာ စိတ္ပ်က္ တဲ့ေလသံေတြပဲ ထြက္လာၾကေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး မဆန္ဘူးေလ။
ဂ်ာမန္စာေပေလာကရဲ႕ ဘုရားတဆူျဖစ္တဲ့စာဆိုႀကီး ဗားေတာ့ဗရက္ကေတာ့ တသီးပုဂၢလ၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ၿပီး လူထုခံစားမႈဘက္က က်ယ္ျပန္႔စြာ တိုင္းတာ႐ႈျမင္ပါတယ္။ ပံုစံအားျဖင့္လည္း လူထုကအသိအမွတ္ျပဳၿပီးလို႔ လူထုထဲတိုး၀င္ႏိုင္တဲ့ ဂီတဆန္တဲ့ကဗ်ာပံုစံမ်ားနဲ႔ စပ္ဆိုခဲ့တယ္။ ဗားေတာ့ဗရက္ဟာ ေဟာဒီေခတ္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ လူထု႐ႈေထာင့္ကဗ်ာဆရာ၊ ပံုစံအရေရာ အေၾကာင္းအရာမွာပါ လူထုနဲ႔အတူ အစဥ္ရပ္တည္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ တဦးတည္းေသာ ႏိုင္ငံေရးကဗ်ာဆရာရယ္လို႔ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ထင္သလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးဆိုတဲ့ လာေဇဖဲယား ဆိုတဲ့မူဟာ လူေတြကိုဒုကၡ ေရာက္ေစခဲ့ၿပီမို႔ ကမၻာ့စီးပြားေရးေလာကမွာ တေယာက္ထဲ႐ႈေထာင့္က ရပ္တည္လုပ္ေဆာင္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ အစိုးရရဲ႕ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈနဲ႔ စီမံကိန္းအသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဖာ္ထုတ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အခန္းက႑မွာလည္းပဲ တဦးတည္းရဲ႕ အေနအထားဟာ ေဘာင္က်ဥ္းသထက္ က်ဥ္းက်ဥ္းလာၿပီ။ ဗားေတာ့ဗရက္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ စာဆိုႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗရက္ေခတ္ ဂ်ာမဏီဟာစစ္႐ႈံးႏိုင္ငံမို႔လို႔ အျဖစ္အပ်က္ကို စိတ္ကူးယဥ္မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ပကတိအေျခအေန၊ စိတ္မွအျခားျဖစ္ေသာ အေျခအေနေတြ အတိုင္း ႐ုပ္ပိုင္းက်က်ၾကည့္ပါတယ္။ ဗရက္ရဲ႕ ပထမဆံုးကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ အဲဒီသဘာ၀ကို ဇာစ္ျမစ္ထဲအတြင္း ႏႈိက္ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ တြဲစပ္တင္ျပ႐ႈျမင္ခဲ့တယ္။ ဗရက္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပထမကမၻာစစ္မွာ၀င္တုိက္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေဟာင္းႀကီးမို႔ စစ္ရဲ႕ေၾကကဲြစရာေကာင္းေအာင္ ေလာကကိုဖ်က္ဆီးတက္တာ နားလည္ခဲ့တယ္။ အ ၾကင္နာတရားလႊမ္းမိုးမယ့္ အနာဂတ္ကမၻာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအနိဌာ႐ံုတရားေတြရဲ႕ လက္သည္ဟာမျမင္ေတြ႔ရမဲ့ ကံတရားေၾကာင့္၊ တန္ခိုးရွင္ ႀကီးေတြေၾကာင့္လို႔ အေျဖမထုတ္ဘူး။ ႐ုပ္ပုိင္းက်က် အေျဖရွာတယ္။ လူထုဖက္က လူထုခံစားမႈနဲ႔ တိုင္းတာၿပီး အေျဖထုတ္တယ္။
ဗရက္ေခတ္ ဂ်ာမဏီမွာ အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ အခြင့္အေရးအျပည့္ေပးမယ့္ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးလိႈင္းတံပိုး ဟာပထမပိုင္းမွာ အလြန္ ပဲအားေကာင္းခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈဟာ ယိုယြင္းလာၿပီး အေခ်ာင္သမားေတြ ေနရာတကာမွာအခြင့္ထူးရၿပီး ဇိမ္ခံႏိုင္ၾကတယ္။ ေငြစကၠဴ ၀ယ္အားတန္ဖိုး ေလ်ာ့လာတယ္။ စီးပြားေရးၾကပ္တည္း လာတယ္။ လူထုႀကီးရဲ႕ ဆင္းရဲခံေနရတာနဲ႔ လူတစုဇိမ္ခံရတာ သိသိသာသာ ျခားနားလာတယ္။ အေပၚစီး သမားေတြက အေျခအေနမွန္ကို မခံစားတက္ေပမဲ့ ဗရက္အေနနဲ႔ေတာ့ လူထုအမ်ားစုဟာ ငရဲဘံုထဲမွာလုိပဲ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡပင္လယ္ေ၀တာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ပါ တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအသြင္ကေနၿပီး အေျခအေနၾကပ္တည္း႐ႈပ္ေထြးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူ အျမတ္ထုတ္လိုသူတို႔ေၾကာင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးအႏၱရာယ္ေတြက အႏိုင္ရေနတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနဆိုးေတြဟာ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးဆိုက္တာနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္လို႔ ပုိဆုိး၀ါးလာၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲေတြးၾကေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အေျဖထုတ္ျခင္းတမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္အေျခအေနတို႔မွ ကင္းလြတ္ေသာစိတ္ကူးယဥ္ ဖက္ဆစ္၀ါဒအေျခခံတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းသူ တို႔က အေရးသာၾကပါတယ္။ အေျခခံအက်ဆံုးၾကည့္တဲ့ ဗရက္တို႔အုပ္စုကေတာ့ ျပႆနာေတြဟာ အရင္းရွင္စီးပြားေရး ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရွိ ေလေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ယႏၱရားကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္လို႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဗရက္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆနဲ႔ ေခတ္ကိုလွပထက္ျမက္ ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေရးမွာ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဂ်ာမဏီျပည္ရဲ႕ အလုပ္သမားေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအရေရာ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ ဥေရာပတိုက္မွာ အတက္ႂကြဆံုးပါပဲ။ လက္၀ဲအင္အားစု ဟာ စည္း႐ံုးေရးအရွိန္အဟုန္ေကာင္းလွတာမို႔ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာပဲ အလုပ္သမားလူတန္းစားဘ၀ကို ခံယူကာတသီးပုဂၢလဥာဥ္ေတြကို စြန္႔ပယ္ၾကပါတယ္။ ဗရက္ ကေတာ့ အဲဒီကစၿပီးေသတဲ့တိုင္ ဒီအေနအထားမွာရွိတယ္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့စာေပက၀ိႀကီးဘ၀ကို ဆန္႔က်င္တယ္။ အဲဒီလိုစာဆိုႀကီးမ်ဳိးေတြက အႏုပညာနဲ႔ စိတ္ကြန္႔ျမဴး႐ံုပဲလုပ္မယ္။ လုပ္ငန္းးရဲ႕ယူဆခ်က္ေတြမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ျခံဳငံုတဲ့ သေဘာတရားေတြမရွာပဲ ငါးပြက္ရာငါးစာခ်ၿပီး လုပ္ေဆာင္ယူဆတယ္။ အျမင့္ဆံုးအဆင့္မွာ ဘာသာေရးယံုၾကည္ခ်က္ဆန္ဆန္ ကုိယ္လြတ္႐ုန္း အေပၚယံလူတန္းစားေတြရဲ႕ အျမင္နဲ႔သံုးသပ္တယ္။ ဗရက္ကေတာ့ မာက္စ္၀ါဒကို လက္ခံ လုိက္ၿပီး ဘာလုပ္မယ္၊ ဘယ္လုိတိုင္းတာ ဆံုးျဖတ္မယ္လို႔ တိတိက်က်သံုးသပ္တယ္။ အစိုးရကျပဌာန္းတဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ၊ သင္႐ိုးၫႊန္း တန္းေတြအတိုင္း သင္တယ္။ တပည့္ေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္သလုိပဲ လူထုလက္ခံၿပီး ကဗ်ာဖြဲ႔နည္း၊ ကဗ်ာတင္ျပနည္းေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို ၫႊန္္ျပပါတယ္။
အပိုစုလစ္မြမ္းခၽြန္ေတြကို ဗိသုကာပညာကလည္း ပစ္ပယ္ၿပီးလုိအပ္တဲ့ ေလ်ာ္ညီတဲ့အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္တဲ့ေခတ္ေလ။ ပန္းပုဆရာေတြက လဲ ဒီလုိပဲ။ ဂ်ာမန္ဂီတဆရာေတြကလည္း လူစုလူေ၀းနဲ႔ သံၿပိဳင္သီဆိုစရာ သီခ်င္းေတြေရးတယ္။ ပနး္ခ်ီဆရာေတြကလည္း လူလက္ခံၿပီးနည္းေတြနဲ႔ ခံစားမႈကို သိပ္သိပ္သည္းသည္း က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ေဖာ္ထုတ္စမ္းသပ္တယ္။
ဗရက္ဟာဗဲလက္ေခၚတဲ့ ေက်းလက္ကဗ်ာနဲ႔ဇာတ္နိပါတ္ခင္းသလို ေျပာျပလို႔လူတိုင္းျမင္လြယ္တယ္။ ဂ်ာမန္ကဗ်ာေတြ ကိုယ္၌ကလည္း ဂီတကိုသီ က်ဴးႏိုင္တဲ့ကဗ်ာေတြမို႔ ႐ိုးရာကဗ်ာဖြဲ႔နည္း ပံုစံေဘာင္အတြင္းက ဗရက္လည္းကဗ်ာဖြဲ႔တယ္။ လူထုေတြ၀ိုင္းဆိုႏိုင္တဲ့ တိုက္ပဲြကဗ်ာေတြ၊ စစ္ခ်ီကဗ်ာေတြ၊ သေရာ္စာ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ပါ တယ္။
တျခားကဗ်ာဆရာေတြလုိေတာ့ စကားလုံးအပိုေတြမသံုးခ်င္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈလြန္ကဲတာ ေရွာင္တယ္။ နိမိတ္ပံုေတြကိုအကန္႔ အသတ္နဲ႔သံုးၿပီး ဇာတ္ ခံုေပၚမွာတကြက္ခ်င္း တကြက္ခ်င္းတင္ျပသလုိ ထိထိမိမိပံုေဖာ္တယ္။ အေသးစိတ္ကေလးေတြကိုေတာ့ သတင္းေဆာင္းပါးမွာလိုပဲ စီကာစဥ္ကာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပ တတ္လို႔ အင္မတန္ပီသတဲ့ သေရာ္စာကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ဗရက္ဟာသူလက္ခံတဲ့ ၀ါဒ႐ႈေထာင့္ဘက္ကေန ထမင္းမရွိဘဲစစ္မတိုက္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာမ်ဳိးတို႔၊ ထန္ျပင္းလွတဲ့စစ္ေျမျပင္ခရီးရဲ႕ အလယ္မွာခ်စ္ေမတၱာ စိတ္ဓာတ္ဟာ မပြင့္လန္းႏိုင္ဘူးတို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အေျခအေနေပးသေလာက္သာ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္း၊ ခက္ထန္ျခင္း စတဲ့အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာ ရတယ္တို႔၊ လူတန္းစား အေနအထားခ်င္းမတူပဲ ၀ါဒလမ္းစဥ္တရပ္ကို အတူမေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဘူးတို႔ အစရွိတဲ့ သေဘာတရားေတြကိုထူေထာင္ကာ ဟစ္တလာရဲ႕ အေပၚစီးစိတ္ထားနဲ႔ အတြင္းႏႈိက္သံုးသပ္လိုတဲ့ ခံစားေနရတဲ့လူထုေတြရဲ႕ မလႊဲမေသြပဋိပကၡျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းေတြတင္ျပျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္သား လူတန္းစားကို လံုး၀ယံုၾကည္ အားကိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တင္ျပပံုက နည္းပရိယာယ္ႂကြယ္၀ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
ဗရက္ဟာသူ႔ရဲ႕ ဗဲလက္ကဗ်ာေတြကို ဂီတာနဲ႔တီးလို႔ရေအာင္ သီကံုးခဲ့တယ္။ အိုက္စလာဆိုတဲ့ ဂီတပညာရွင္နဲ႔တြဲၿပီး လိုင္းရစ္ေခၚတဲ့ကဗ်ာမ်ဳိးကို ဇာတ္သဘင္နဲ႔႐ုပ္ရွင္မွာ ထည့္သံုးဖို႔ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဗရက္ရဲ႕ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကို အိုက္စလာကဂီတသံသြင္းၿပီး အျပည္ျပည္ ကို ျဖန္႔ခ်ိေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဂ်ာမဏီျပည္၊ ႐ုရွားျပည္၊ အေမရိကန္ျပည္နဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ စပိန္ျပည္တို႔မွာ အလုပ္သမားခ်ီတက္ပဲြေတြလုပ္ေတာ့ အဲဒီ သီခ်င္းေတြဆုိၾကတယ္။ ကဗ်ာဟာလူတစုသာ နားလည္တဲ့အဆင့္ကေန လူထုအသံုးေတာ္ခံဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ စိတၱဇဆန္တဲ့ တသီးပုဂၢလ၀ါဒကဗ်ာေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ကာလေဒသေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဗရက္ဟာ ထုိးေဖာက္ေက်ာ္ၾကားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
စာပုိဒ္ခြဲရာမွာသံမွန္က်ဴးသီေနရာက ျဖတ္လိုက္နားလိုက္နဲ႔မညီမညာေဖာ္ျပကာ သူလိုခ်င္တဲ့အာနိသင္ေတြ သက္၀င္ေစခဲ့တာကို ဘာသာျပန္ရာမွာလဲ အဲလိုပဲျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီစပ္နည္းေၾကာင့္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဟာ လွပႂကြယ္၀လာၿပီး သာမန္ကဗ်ာေလာက္ နားယဥ္ရမခက္ျခင္း၊ စကားေျပ ထက္လဲ ပိုမိုထိေရာက္ျခင္း အက်ဳိးမ်ားရခဲ့ပါတယ္။
နာဇီ၀ါဒက လက္၀ဲအင္အားစုကို ေခ်မႈန္းၿဖိဳခဲြလိုက္တဲ့အခါမွာ ဗရက္ဟာ နာဇီ၀ါဒဆန္႔က်င္ေရးကဗ်ာကို ထက္ျမက္စူးရွစြာ ျပဳစုပါေတာ့တယ္။ ဟစ္တ လာတက္စကတည္းက တျပည္မွတျပည္ေရာက္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြကိုဂ်ာမဏီအတြင္း ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕အသံလို႔ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ သူဟာဟစ္တလာရဲ႕ တတိယဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး (သဒ္႐ိုက္) ကိုသေရာ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ဂ်ာမန္အမ်ဳိးသားတို႔ရဲ႕ စာေစာင္မ်ားကတဆင့္ျဖစ္ေစ၊ အသံလႊင့္႐ံုကတဆင့္ျဖစ္ေစ ဒီကဗ်ာေတြကို ျဖန္႔ျဖဴးခဲ့တယ္။ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးစကေရးခဲ့တဲ့ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး သေရာ္စာကဗ်ာေတြကအစ ေနာက္ဆံုး ဖက္ ဆစ္၀ါဒရဲ႕ ေၾကာင္သူေတာ္အေရခြံကို တလႊာခ်င္းခြာျပတဲ့ အထက္ျမက္ဆံုးကဗ်ာေတြအထိ အားလံုးပဲဂ်ာမန္အတြင္း ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အသံလဲျဖစ္ပါတယ္။ ခၽြတ္ ျခံဳက်ေနတဲ့ ဂ်ာမန္ယဥ္ေက်းမႈ အေတြးအေခၚပုိင္းကို ျပင္ဆင္ဖို႔အားထုတ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ာမန္လူမ်ဳိး အေနနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာမန္ယဥ္ေက်းမႈကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမွာျဖစ္ေစ ေျပာင္ေျမာက္ထိ ေရာက္ခဲ့သလိုပဲ ႏိုင္ငံတကာအတြက္လည္း ဗရက္ရဲ႕ကဗ်ာေတြဟာ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးရဲ႕ အနိဌာ႐ံုေတြကိုလည္း ခံစားၿပီးၿပီ။ ကမၻာဖ်က္လက္နက္ႀကီးေတြကလည္း လူသားတခ်ဳိ႕လက္ ထဲမွာဆုပ္ကိုင္လ်က္သားရွိေနတာမို႔ လူမႈေရးနဲ႔ႏုိင္ငံေရးအေဆာက္အအံုကို မ်က္ျခည္ျပတ္ျဖစ္သလိုထားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကို အေမႊေႏွာက္ဆံုး အေရးႀကီးဆံုးျပႆနာေတြကို ဗရက္ဟာကဗ်ာနဲ႔ ေျပျပစ္ရွင္းလင္းေအာင္ ေဆြးေႏြးတင္ျပထားပါတယ္။ သူဟာလူထုစာဆိုတဦးအျဖစ္နဲ႔ ကဗ်ာသစ္ေတြဖန္တီး ေပးသူ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
အိပ္ခ်္အာေဟးစ္
(အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္စာအုပ္နိဒါန္းမွ)
(အိပ္ခ်္အာေဟးစ္၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကိုမွီး၍ ဂ်ာမန္ဘာသာမွ တိုက္႐ိုက္ျပန္ဆိုသည္။)
၁။ အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ
(၁)
တကယ္ေတာ့ ငါ့ေခတ္ဟာ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးပါ
႐ိုး႐ိုးမွန္မွန္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဖူး၊ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္တဲ့ခဲ့
လူဟာ ေခတ္ရဲ႕ဒုကၡေတြကို မခံစားတတ္လို႔ပဲ
ရီေမာေနတဲ့လူဟာလဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
ေခတ္ေရစီးရဲ႕ ၀ါးမ်ဳိမလိုတက္လာတဲ့ အသံကို
မၾကားေသးသူသာဘဲ ျဖစ္တယ္။
ကြယ္ … ၊ ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္
သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အလွအေၾကာင္း
စကားေျပာတယ္ဆိုတာ
လူ႔ေလာကႀကီးကို လ်စ္လ်ဴျပဳရက္စက္ရာ
ေရာက္ပါတယ္။
မတရားတဲ့အျဖစ္သနစ္ေတြကို ႏႈတ္ပိတ္ေရငံုေနျခင္းလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းကိုျဖတ္သြားတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး
လမ္းေလွ်ာက္သူဟာ
ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့သူပဲ
ျဖစ္တယ္။
ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ အလုပ္လက္ရွိ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္
မွန္ပါတယ္
သို႔ေပမဲ့ဒါက ကံေကာင္းလို႔ကြ၊ ငါတကယ္ေျပာတာ
ငါၾကားရသေလာက္ဟာ ငါလုပ္တာနဲ႔ တန္ကိုမတန္ဘူး။
ကံအေၾကာင္းတရားပဲ (ကံဆိုးတဲ့ အလွည့္မွာေတာ့ ငါလည္းငတ္မွာပဲ)။
ငါပညာရွိတဦး ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္
က်မ္းဂန္ေဟာင္းႀကီးေတြက ပညာရွိျခင္းဟူသည္မွာ
ဒီလုိဆိုတယ္
ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္နဲ႔၊ ေရွာင္ေန၊
ေအးေအးေဆးေဆးေန
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာ အေကာင္ႀကီးလို႔
ထည့္မေတြးနဲ႔
အၾကမ္းဖက္မႈ မျပဳနဲ႔
သူကဆိုးေပမယ့္၊ မွားေပမယ့္ ကိုယ္ကေကာင္းတာ
မွန္တာနဲ႔ တံု႔ျပန္
စိတ္အလိုဆႏၵကို ခ်ဳပ္တည္းပါ၊ ေမ့ထားစမ္းပါ
ပညာအေၾကာင္းပဲ အာ႐ံုစူးစိုက္ပါ
ငါ ဒါေတြ တခုမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ
ေနရတာကိုး။ ။
(၂)
ကစဥ့္ကရဲ ေခတ္ပ်က္ထဲမွာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို
ငါေရာက္လာတယ္
လူေတြ အကုန္၊ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္
ျဖစ္ေနၾကတယ္
လူေတြ ဆူပူအံုႂကြေတာ့ ငါ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔
ေရာပါသြားတယ္
ငါလဲ သူတို႔နဲ႔အတူ ဆူပူေတာ္လွန္တာပဲ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။
ထမင္းစားလည္း ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ
ျပန္႔ျပန္႔ႀကဲလို႔
အိပ္ေနရင္လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ သတ္တာျဖတ္တာေတြပဲ
ျမင္တယ္
ခ်စ္သူနဲ႔ခ်စ္တဲ့အခါလည္း ဥေပကၡာစိတ္နဲ႔ တ၀က္ပဲ
ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္
သဘာ၀ေလာကႀကီးတခုလံုးကို ငါ စိတ္တိုေနမိတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲ ရွိေတာ့တာကိုး။
ငါတို႔ေခတ္မွာ ဘယ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္လိုက္လိုက္
ႏြံဗြက္အိုင္ႀကီးေတြက ပိတ္ဆီးၿပီး ေရာက္လာသူကို
မ်ဳိပစ္ေနတာပဲ
စကားေျပာရင္လည္း အသတ္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနရတယ္
ငါ မျဖစ္စေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါမရွိခဲ့ရင္
ငါတို႔ေခတ္အစိုးရဟာ ခုေလာက္ ျပဳတ္အက် ျမန္မွာ
မဟုတ္ဖူး
ငါကေတာ့ ျပဳတ္က်ေစမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔
လုပ္ခဲ့ပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။
လူဆိုတာ အားေပ်ာ့ပါတယ္
ပန္းတိုင္က ဟိုး … အေ၀းႀကီးမွာ ရွိတယ္ေလ
ျမင္သာေပမယ့္ ငါတို႔အဖို႔ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔
ခက္လွပါေတာ့တယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။ ။
(၃)
မင္းတို႔ကေတာ့ လြတ္ၿပီေလ၊ ကၽြတ္ၿပီေလ
ဒို႔ကို ဖံုးလႊမ္းႏွစ္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့
ဥဒကေတာ၀ါကေနၿပီး မင္းတို႔ လြတ္လာၿပီေပါ့
မင္းေတြးၾကည့္ေလ
ဒို႔ ေပ်ာ့ညံ့ မွားယြင္း ခ်ဳိ႕တဲ့ အားနည္းတဲ့
အေၾကာင္းရယ္
အဲဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ေမွာင္က်ေနတဲ့
ဒို႔ေခတ္ႀကီး အေၾကာင္းရယ္
မင္းေျပာတဲ့အခါတိုင္း ဒို႔ဟာ ဖိနပ္သစ္ေတြ အလဲလဲ
စီးဖို႔ထက္
တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေအာင္ပဲ
အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္
႐ုန္းကန္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
မတရားမႈေတြခ်ည္းသာ ေတြ႔ရွိ အ႐ႈံးေပးခဲ့ရတယ္
ဆုိတာ မေမ့နဲ႔ေလ။
ခါးသီးရြံ႕မုန္းစရာေတြခ်ည္း ေတြ႔ၿပီး
ဒို႔ တေန႔ထက္ တေန႔ ငိုၿပီး
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနခဲ့ရတယ္
ဒို႔ေခတ္ကို အေသးစိတ္ သိေနျမင္ေနရတာကိုး
မတရားမႈကို ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႔မို႔
စကားေျပာရင္ေတာင္ ထန္ျပင္း မာေၾကာ
႐ိုင္းစိုင္းေနတယ္
အိုကြာ ဒို႔ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အၾကင္နာတရား
မပြားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ
အၾကင္နာတရား အေျခခံတဲ့ ေလာကသစ္ႀကီးကို
တည္ေဆာက္လိုတဲ့ ဆႏၿကေတာ့
ဒို႔ရင္ထဲမွာ အျပည့္အသိပ္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ မင္းတို႔ေခတ္မွာမွ လူသားအခ်င္းခ်င္း
ၾကင္နာတရားထားလို႔
ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိေလတိုင္း
ဒို႔ကို ထန္ျပင္း႐ိုင္းစိုင္းသူေတြလို႔
မေျပာေတာ့ဘူး မယူဆေတာ့ဘူး မဟုတ္လားကြယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၂။ မုန္တို္င္းတပ္သား၏ေတးသံ
ဗိုက္ဆာေနလို႔ ႏြမ္းၿပီး
ဗိုက္နာလို႔လည္း ပန္းလွပါတယ္
က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့
“ဂ်ာမနီ ထေလာ့” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံႀကီး
ၾကားေနရတယ္။
လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ
“သဒ္႐ိုက္” (တတိယဂ်ာမနီ ႏိုင္ငံ) ကို
သြားမယ္ဆိုၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကတယ္
က်ေနာ္ ေနာက္က်န္ မေနရစ္ခ်င္ဘူး
က်ေနာ္လည္း လူအုပ္ႀကီးေနာက္က
ေရာေႏွာလိုက္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ပါသလို ဗိုက္ပူသူေဌးႀကီးလည္း
က်ေနာ့္ေဘးမွာ ခ်ီတက္လုိက္လာတာပဲ
“ထမင္းေပးပါ၊ အလုပ္ေပးပါ”
က်ေနာ္က ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ေတာ့
“ထမင္းေပးပါ၊ အလုပ္ေပးပါ” လို႔
ဗိုက္ပူႀကီးက လိုက္ေအာ္တယ္။
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြဟာ
ဘြတ္ဖိနပ္ရွည္ႀကီးေတြ စီးထားၿပီး
က်ေနာ္တို႔ေတာ့ ဖိနပ္မရွိလို႔
ႏွင္းအစိုစို ေျခေခ်ာ္လ်က္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တယ္
ဒါေပမယ့္ စိတ္တူသေဘာတူ ဆႏၵတူပဲ
က်ေနာ္တို႔အားလံုး လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ လက္၀ဲဘက္ေကြ႑ဖို႔လုပ္တုန္းပဲ
“ညာေကြ႔” လို႔စစ္မိန္႔သံၾကားတယ္
က်ေနာ္ အ အလိုပဲ အကန္းလိုပဲ
စစ္မိန္႔သံေပးတဲ့အတိုင္း
ဆိုးရာေရာက္ေရာက္ ေကာင္းရာေရာက္ေရာက္
ေကြ႔ခဲ့ပါတယ္။
ဂ်ာမဏီျပည္သစ္ႀကီးဆီ သြားၾကတာပဲ
ဘယ္မွာရွိေနတယ္ေတာ့ မမွန္းတက္ဖူးေလ၊
ငတ္ျပတ္ေပ်ာ့ေခြတဲ့ လူေတြရယ္
ဗိုက္အျပည့္ စားစရာရွိသူေတြရယ္
အတူခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ့္ကိုေခါင္းေဆာင္ေတြက
ေျခာက္လံုးပူး တလက္ေပးတယ္
“ေရွ႕မွာရန္သူ ပစ္လိုက္”လို႔ အမိန္႔ေပးတယ္
အမိန္႔ေပးတဲ့ေနရာ အတိအက် ပစ္ထည့္လုိက္ေတာ့
က်ေနာ့္ညီကေလး ေသနတ္မွန္ၿပီး
လဲက်သြားပါေရာဗ်ာ။
က်ေနာ့္ညီ ေသသြားၿပီ၊ အစကေတာ့ ငတ္ေနတယ္
ဆိုတာပဲ စိတ္မွာရွိၿပီး က်ေနာ့္ညီကို ရန္ျပဳမယ့္
သူေတြနဲ႔ တစိတ္တည္း တသေဘာတည္း တလမ္းတည္း
ယွဥ္တြဲ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့မိပါၿပီေကာဗ်ာ။
က်ေနာ့္ညီေလး ေသသြားၿပီဗ်ာ
က်ေနာ့္ညီကို က်ေနာ့္လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္သတ္မိပါတယ္
ေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာေတာ့ က်ေနာ့္ညီရဲ႕ဘက္က
စစ္ႏိုင္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္က စစ္႐ႈံးခဲ့ေတာ့တယ္၊
က်ေနာ္ စစ္႐ႈံးသူပါ။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၃။ ယမမင္းႀကီးကို သပိတ္ေမွာက္ျခင္း
ဆည္းဆာမွိန္ရီ
၀ီစကီပုလင္းေတြက အစီစီ
သူေဌးမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းႀကီးကလဲ အေရာင္က မေဟာ္ဂနီ
၀ီစကီအရွိန္နဲ႔ တရီရီတေ၀ေ၀
ငါတို႔အုပ္စု ယမမင္းႀကီး အခန္းထဲေရာက္လာတာ
ျမင္ၾကရတယ္။
ႏွစ္စဥ္ထြက္တဲ့ လယ္ယာသီးႏွံေတြ
ဇိမ္ခံအရက္ေသာက္လို႔ပဲ ျဖဳန္းေနၾကတာကိုး
ငါ့လိုလားခ်က္ေတြကို မင္းတို႔ အမွတ္မထားေတာ့ဘူး
ငါကိုယ္တိုင္ ခု ေရာက္လာၿပီ
ငါ့စကား ၾကားၾကရရဲ႕လား
အခန္းထဲကလူေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္
ၾကည့္မိၾကတယ္
ျပံဳးမိေၾကာင္းပါ၊ စကားသံနာခံလ်က္ပါ ယမမင္း။
ဆည္းဆာမွိန္ရီ
၀ီစကီပုလင္းေတြက အစီစီ
သူေဌးမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းႀကီးကလဲ အေရာင္က မေဟာ္ဂနီ
၀ီစကီအရွိန္နဲ႔ ရီရီေ၀ေ၀
ငါတို႔အုပ္စု အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ယမမင္းႀကီးကို
ၾကည့္ေနမိတယ္ေလ။
ဟိုတေန႔တုန္းက မင္းတို႔ ရီစရာေတြ
ေျပာဆို ေပ်ာ္ရႊင္ေနတုန္းမွာ
ဗ်ပ္ထုိးေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ ေဒၚတုတ္မ
ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး
ေဆးမကုႏိုင္လို႔ ေသသြားရွာတာ ငါေတြ႔လုိက္တယ္
အခန္းထဲကလူေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္
ၾကည့္မိၾကတယ္
မွန္လွပါ နာခံလ်က္ပါ ယမမင္း။
ဆည္းဆာမွိန္ရီ
၀ီစကီပုလင္းေတြက အစီစီ
သူေဌးမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းႀကီးကလဲ အေရာင္က မေဟာ္ဂနီ
၀ီစကီအရွိန္နဲ႔ ရီရီေ၀ေ၀
ငါတို႔အုပ္စု အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ယမမင္းႀကီးကို
ၾကည့္ေနမိတယ္ေလ။
မင္းတို႔ဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြကိုလဲ
ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခဲ့တယ္
ဟိုမွာၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔သတ္တဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြ
ပံုလို႔ပါလား
မင္းတို႔ဟာ တာ၀တႎသာနဲ႔ တန္ပါ့မလားကြ
ၾကည့္စမ္းပါအံုး၊ အသက္ေတြကလည္း ႀကီးလွၿပီေကာ
အခန္းထဲကလူေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္
ၾကည့္မိၾကတယ္
မွန္လွပါ နာခံလ်က္ပါ ယမမင္း။
ဆည္းဆာမွိန္ရီ
၀ီစကီပုလင္းေတြက အစီစီ
သူေဌးမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းႀကီးကလဲ အေရာင္က မေဟာ္ဂနီ
၀ီစကီအရွိန္နဲ႔ ရီရီေ၀ေ၀
ငါတို႔အုပ္စု အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ယမမင္းႀကီးကို
ၾကည့္ေနမိတယ္ေလ။
ငရဲသားေတြ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကစမ္း
ေသာက္လက္စ စီးကရက္ေတြလဲ ပါးစပ္က
ျဖဳတ္လိုက္စမ္း
မင္းတိုနဲ႔တန္တဲ့ ငရဲဘံုပဲ သြားေနၾကစမ္း
ငရဲဘံုကို အျမန္သြာစမ္း ၾကာၾကာေနရင္
ငါ လက္လြန္မိလိမ့္မယ္
အခန္းထဲကလူေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္
ၾကည့္မိၾကတယ္
မွန္လွပါ က်ေနာ္တို႔ဟာ
ငရဲနဲ႔ပဲ တန္သူေတြပါပဲ ယမမင္း။
ဆည္းဆာမွိန္ရီ
၀ီစကီပုလင္းေတြက အစီစီ
သူေဌးမင္းရဲ႕တိုက္ခန္းႀကီးကလဲ အေရာင္က မေဟာ္ဂနီ
၀ီစကီအရွိန္နဲ႔ ရီရီေ၀ေ၀
ငါတို႔အုပ္စု အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ယမမင္းႀကီးကို
ၾကည့္ေနမိတယ္ေလ။
ေဟး သူငယ္ခ်င္းတို႔၊ အခန္းထဲကေတာ့ တစက္မွ
မထြက္ဘူးကြ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ဒို႔ သပိတ္ေမွာက္တယ္ေဟ့၊
အာဏာဖီဆန္တယ္ေဟ့
အသင္ယမမင္းႀကီး၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ငရဲကို
ပို႔ဦးမလို႔လား
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ယခုေနတာလဲ ငရဲဘံုပဲ မဟုတ္လား
အခန္းထဲကလူေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္
ၾကည့္မိၾကတယ္
မထြက္ႏိုင္ပါ ယမမင္းႀကီး
အသင့္စကားကို နားမေထာင္ႏုိင္ေၾကာင္းပါ။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၄။ အကုန္လံုး လြတ္ရင္လြတ္၊ အကုန္လံုး ငတ္ရင္ငတ္
အို အေမွာင္ထုထဲမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေက်းကၽြန္
သင္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္သူက လႊတ္ေပးမွာလဲ
အသင့္ကို ေက်းကၽြန္အခ်င္းခ်င္းသာ
ျမင္ေန ေတြ႔ေနပါတယ္
အသင္ေတာင္းဆိုတာ ငိုေႂကြးတာလည္း
ေက်းကၽြန္အခ်င္းခ်င္းသာ ၾကားရတယ္
ရဲေဘာ္ႀကီးေရ၊ ေက်းကၽြန္အခ်င္းခ်င္းကသာ
သင္လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကူလိမ့္မယ္။
အကုန္ ရရင္ရ မရရင္ တခုမွ မလိုခ်င္ဘူး
အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္
တေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး
တေယာက္တည္း လြတ္သြားလည္း သူရပ္တည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး
ေသနတ္လား၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္သံႀကိဳးလား၊ ေရြးၾကစို႔
အကုန္ ရရင္ရ မရရင္ တခုမွ မလိုခ်င္ဘူး
အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္
တေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး
ထမင္းဆာလို႔ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔
ထမင္းေတာင္းေနတဲ့ အသင္ လူငတ္ႀကီး
ဒို႔ဆီလာခဲ့ပါ၊ ဒို႔လဲ ငတ္ေနတယ္
ဒို႔အငတ္အဖြဲ႔နဲ႔ အတူမငတ္ေအာင္ ရွာၾကံစားၾကမယ္
လူငတ္ခ်င္းသာ မင္းငတ္ေနတာ နားလည္ၿပီး
ရွာၾကံေကၽြးမယ္။
အကုန္ ရရင္ရ မရရင္ တခုမွ မလုိခ်င္ဘူး
….. ….. ..… ..… …..
….. ….. ….. ….. …..
အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္
တေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။
အ႐ိုက္ခံရလို႔ ေမ့ေမ်ာလဲက်ေနတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံရသူေရ
မင္းအ႐ိုက္ခံရတဲ့အတြက္ ဘယ္သူက
လက္စားေခ်ေပးမွာတဲ့လဲ
မင္းလိုပဲ အ႐ိုက္ခံရတဲ့လူေတြက မင္းကို
လွမ္းေခၚေနၾကတယ္
ဒို႔လည္း အ႐ိုက္ခံရတာမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး မင္းကို
စိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္ အားေပးေနတာပါ
ရဲေဘာ္ေရ၊ မင္းအတြက္ ဒို႔ လက္စားေခ်ေပးမယ္
လာခဲ့။
အကုန္ ရရင္ရ မရရင္ တခုမွ မလိုခ်င္ဘူး
….. ….. ..… ..… …..
….. ….. ….. ….. …..
အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္
တေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။
ေဟ့ စိတ္ဓာတ္ခၽြတ္ျခံဳက်ေအာင္
အဖိႏွိပ္ခံရသလားေဟ့
သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေစာ္ကားခံရၿပီဆိုရင္
ခံရတာေတြ တကြက္ခ်င္း ျပန္ေတြးၿပီး
မခံခ်င္စိတ္ ေမြးစမ္း
ေၾကကြဲစရာ ခံစားမႈေတြနဲ႔ မရွိမျဖစ္တဲ့
လုိအပ္ခ်က္ေတြအတြက္
ခုခ်က္ခ်င္း တိုက္ပြဲ၀င္ပါ၊ နက္ျဖန္ခါကို ဆုိင္းမေနနဲ႔။
အကုန္ ရရင္ရ မရရင္ တခုမွ မလိုခ်င္ဘူး
….. ….. ..… ..… …..
….. ….. ….. ….. …..
အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္
တေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၅။ စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ
ပရိတ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို
(ဟစ္တလာရဲ႕ နာဇီတပ္မေတာ္ႀကီး) သိမ္းစဥ္က
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
ပရိတ္ၿမိဳ႕ေတာ္က ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ႀကီးေတြ ရတယ္ေလ
ေအာင္သတင္းနဲ႔ ေအာင္ဆုမြန္ေတြေတာင္းတဲ့
စာေတြရယ္ လက္ေဆာင္ရယ္
စစ္သားမိန္းမ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ႀကီးေတြ ရခဲ့တယ္။
(ၾသစႀတီးယားႏိုင္ငံ) ေအာ့စလိုၿမိဳ႕ကို
က်ဴးေက်ာ္စဥ္က
ေအာ့စလုိၿမိဳ႕ေတာ္က သားေမြးအထည္စေလးတခု
ရတယ္၊
သေဘာက်မယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲဆုိတဲ့ စာနဲ႔အတူ
စစ္သားမိန္းမ သားေမြးအထည္စ တစ ရခဲ့တယ္။
အမ္စတာဒမ္သူေဌးၿမိဳ႕ေတာ္က
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကေတာ့ ဦးထုပ္ေလးတလံုး
ရတယ္ေလ။
ခ်က္ျပည္ျဖစ္ ဦးထုပ္ကေလးက လွသမို႔
လိုက္ဖက္လွပမွာပဲတဲ့
စစ္သားမိန္းမ ဦးထုပ္တလံုး ရလုိက္ပါတယ္။
ဘယ္လဂ်ီယံၿမိဳ႕ေတာ္ ဗရပ္ဆဲကို နာဇီေတြ
က်ဴးေက်ာ္ေတာ့
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
ဗရပ္ဆဲႏိုင္ငံက ရွားပါးလွတဲ့ လည္ဆဲြတခု
ရတယ္။
ေပ်ာ္စရာပါပဲ ၀မ္းသာစရာပါပဲ
စစ္သားမိန္းမ ဗရပ္ဆဲႏိုင္ငံက လည္ဆဲြတခုရတယ္။
အလင္းေရာင္ေတြ ေ၀ေ၀ရႊန္းပေနတဲ့ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္က
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္က ပိုးဂါ၀န္ပံုက်က် တထည္ ရတယ္။
တနယ္လံုး သိတယ္၊ တၿမိဳ႕လံုး သိတယ္
စစ္သားမိန္းမ ပိုးဂါ၀န္တထည္ ရတယ္။
႐ူေမးနီးယားႏိုင္ငံ ဘူခါရက္ကို
ဟစ္တလာစစ္တပ္ေတြ ေရာက္ေတာ့
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
ဘူခါရက္ၿမိဳ႕ေတာ္က ဂါ၀န္ကားကားဖားဖားပြပြႀကီး
ရတယ္။
ၾကည့္ရဆန္းၿပီး ၀တ္ရတာ ရီစရာသိပ္ေကာင္းတယ္
စစ္သားမိန္းမ ဂါ၀န္ကားကားႀကီး တထည္ရတယ္။
ႏွင္းႏိုင္ငံ ႐ုရွားျပည္က
စစ္သားမိန္းမ ဘာေတြရသလဲ။
မုဆိုးမ အထိမ္းအမွတ္ ၀တ္စံုနက္ပဲ လက္ခံရတယ္။
၀မ္းနည္းေၾကကဲြတာမို႔ လင္သည္ရဲ႕ ေသဆံုးမႈ
အထိမ္းအမွတ္ေပါ့
စစ္သားမိန္းမ ၀တ္စံုနက္တစံု ရပါတယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၆။ ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္ေရးသမားရဲ႕ စ်ာပန
ၾကည့္စမ္း၊ ေဟာသည္ “ေခါင္း”ထဲမွာ
လူေသတေလာင္း ရွိတယ္
ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္ေရးသမားေပမို႔
အလကားေကာင္ တေကာင္လို႔ပဲ
ဆိုၾကပါစို႔။
သူ႔ေၾကာင့္ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါးအျဖစ္ေတြ
ပင္လယ္ေ၀ခဲ့တယ္၊ သူ႔ကို ေျမႀကီးထဲျမႇဳပ္မယ္
သူ႔သခၤ်ဳိင္းကိုသြားတဲ့ စ်ာပနမွာ ပို႔တဲ့သူကေတာ့
စုစုေပါင္းမွ သူ႔မိန္းမတည္းဟူေသာ
၎တေယာက္ ေပါင္းတေယာက္၊
သူ႔ကိုလိုက္ပို႔တဲ့လူဟာ ဆူပူေရးဂိုဏ္း၀င္
စာရင္းတင္ခံရမွာမို႔ ဘယ္သူမွ လိုက္မပို႔၀ံ့။
ေဟာသည္ “ေခါင္း” ထဲကလူဟာ
လိုခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးအတြက္
ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္
လူတိုင္း အစား၀၀ စားေရး
လူတိုင္း ေနစရာအိမ္ ရေရး
လူတိုင္း သားသမီးေတြကို
က်က်နန ေမြးေကၽြးေရး
လူတိုင္း လုပ္အားခ အျပည့္ရေရး
ၿပီေတာ့ မင္းလုိ ငါလို လူဆင္းရဲခ်င္း
အုပ္သင္းမကြဲ စည္း႐ံုးေရးနဲ႔
ေ၀ဖန္ေတြးေခၚေရး လိုခ်င္တယ္တဲ့။
ေဟာသည္ “ေခါင္း” ထဲကလူဟာ
ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈ
အသြင္သစ္တရပ္ကုိ ေတာင္းဆိုတယ္
မင္းလို ငါလို လူအမ်ားက
ေခါင္းေဆာင္စီမံ ရမယ္တဲ့
ဒီလိုမလုပ္ရင္ ဒို႔ေနာက္ဆို ေခြးေလာက္မွ
ေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ပဲကိုး။
“ေခါင္း” ထဲကလူဟာ
အဲဒါအဲဒါေတြ ေျပာလို႔
ခုလိုပဲ “ေခါင္း” ထဲမွာ သပ္အထည့္ ခံရတယ္
လူေတြလႈပ္ရွားဆူပူေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တာေၾကာင့္
ေျမျမွဳပ္ခံရ ေတာ့မယ္။
လူတိုင္း အစား ၀၀စားေရး
ေအာ္သူ ဘယ္သူမဆို
လူတိုင္း အိမ္နဲ႔ ေနရေအာင္
ေအာ္သူ ဘယ္သူမဆို
လူတိုင္း လုပ္အားခ အျပည့္ရေရး
ေအာ္သူ ဘယ္သူမဆို
လူတိုင္း သားသမီး က်က်နန ေမြးေကၽြးေရး
ေအာ္သူ ဘယ္သူမဆို
ဒီလိုပဲ ခံရမွာပဲ။
ေ၀ဖန္ေတြးေခၚသူတိုင္း
အဖိႏွိပ္ခံ အႏွိမ္ခံေတြနဲ႔ လက္တဲြသူဆိုရင္
အခုေရာ ေနာင္အနာဂတ္ပါ
ေဟာသည္လူလို အသတ္ခံရမယ္
“ေခါင္း”ထဲ အထည့္ခံ ရမယ္
ဆူပူလံႈေဆာ္ေရးသမား အျဖစ္
ေျမျမွဳပ္သၿဂႋဳလ္ခံရမယ္ ဆိုပါလားေဟ့။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၇။ အလုပ္သမားတဦး သမိုင္းဘာသာရပ္ ေလ့လာျခင္း
သီးဘီးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ တံခါးမႀကီးခုနစ္ေပါက္
ဘယ္သူ ေဆာက္ပါသလဲ
သမုိင္းစာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဘုရင္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ
႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာပဲဗ်ာ
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို
ဘုရင္ေတြကိုယ္တိုင္ သယ္ယူလာၾကသလား
ၿပီးေတာ့ ခဏခဏ စစ္တိုက္ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့
ေဘဘီလံုၿမိဳ႕ႀကီးေလ
ၿမိဳ႕ႀကီးကို ျပန္ေဆာက္တဲ့အတုိင္း
ဘယ္သူေတြကၿမိဳ႕ျပန္ေဆာက္ရသလဲ။
ေရႊေရာင္၀င္းတဲ့ လီးမားၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက
အိမ္ေတြထဲမွာေကာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်
အိမ္ေဆာက္တဲ့လူေတြ ေနရတယ္လို႔မေတြ႔ရပါလား။
တ႐ုတ္ျပည္ကုိ၀ိုင္းထားတဲ့ ဧရာမနံရံႀကီး
ၿပီးစညေနမွာ
ပန္းရံဆရာေတြ ဘယ္ေနရာသြားအိပ္ရပါသလဲ
ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ေအာင္တံခါးခံုးႀကီးေတြ
ေဆာက္တာေကာ ဘယ္သူေတြလဲ
ေတးဖြဲ႔ခ်ီးက်ဴးလို႔ မဆံုးႏိုင္တဲ့
ဘိုင္ဇမ္တီယမ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာလဲ
အိမ္တိုင္းဟာ နန္းေတာ္ေတြပဲ
ဘယ္သူေတြ ေဆာက္တာလဲ
ဘယ္သူေတြ ေနတာလဲ
ဒၢာရီပါ အတၱလန္တစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး
ေရလႊမ္းမိုးညတုန္းက
ေရနစ္သူေတြက ေဟ့ ငါ့ေက်းကၽြန္္ေတြ
ငါ့ဆီလာခဲ့စမ္းလို႔ ေခၚၿပီး
အကူအညီေတာင္းေသးတယ္လို႔
ေလ့လာသိရွိရပါတယ္။
ပ်ဳိရြယ္တဲ့ စစ္မွဴး အိႏိၵယျပည္ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္
တေယာက္တည္းနဲ႔လား
ဆီဇာက ေဂါလလူမ်ဳိးေတြကို စစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္
သူ႔တပ္မေတာ္ႀကီးထဲမွာ
ထမင္းခ်က္ တေယာက္မွ မပါဘူးလားဗ်ာ
စပိန္ေရတပ္ႀကီး ဖ်က္ဆီးခံ
ေရနစ္ေသဆံုး ပ်က္စီးေတာ့
ဖိလစ္ဘုရင္ႀကီး
ခ်ဳံးပြဲခ်လို႔ ငိုတယ္တဲ့
တျခားလူေတြကေတာ့ေကာ မငိုၾကလို႔
သမိုင္းထဲမပါတာလား
ခုနစ္ႏွစ္ၾကာ စစ္ပဲြႀကီးကို ဖရက္ဒရစ္ဘုရင္ႀကီး
ေအာင္ႏိုင္တဲ့အခါ
အတူတူ ဘယ္သူေတြ ေအာင္ပဲြခံၾကပါသလဲ။
စာမ်က္ႏွာတိုင္း ေအာင္ပဲြသတင္းေတြ
ေအာင္ပဲြခံဖို႔အခမ္းအနားအတြက္
ဘယ္ကပိုက္ဆံ ရသလဲ
ဆယ္ႏွစ္ကို ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္
တက္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္သူေတြက
ကူညီမစ ၀ုိင္း၀န္းၾကသလဲ။
အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ေတြက အဲဒါေတြပါပဲဗ်ာ
က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒါေတြ သိခ်င္လွပါေသးတယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၈။ အ၀တ္ကေလးတစႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ကေလးတဖဲ့
၀တ္ထားတဲ့အက်ႌစုတ္သြားလို႔ ၀တ္စရာမရွိေတာ့ဘူး
အလုပ္ရွင္ဆီကို သြားေျပာၿပီး
၀တ္စရာအက်ႌ ေတာင္းယူရမွာပဲ
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး အက်ႌဗလာနဲ႔ လူအမ်ားကပဲ
ေစာင့္ေနၾကပါတယ္
ကိုယ္စားလွယ္ကို အလုပ္ရွင္ဆီလႊတ္ၿပီး
အက်ႌေတာင္းခိုင္းတယ္
ေနာက္ ၀မ္းပန္းတသာ သူျပန္လာတာ ျမင္ရပါတယ္
ေတာင္းလို႔ရတဲ့ ရလဒ္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္ျပလိုက္ပါတယ္
အ၀တ္စေလးတစ။
ေကာင္းေပ့ကြာ အ၀တ္စေလး တစထဲပါလား
အက်ႌတထည္လံုး ၀တ္မယ္
ဘယ္မွာလဲ။
စားစရာကုန္တိုင္း စားစရာ မရွိေတာ့ဘူး
အလုပ္ရွင္ဆီကို သြားေျပာၿပီး
စားစရာ ေတာင္းယူရမွာပဲ
အငတ္ငတ္ အမြတ္မြတ္နဲ႔ လူအမ်ားက
ေစာင့္ေနၾကပါတယ္
ကိုယ္စားလွယ္ကို အလုပ္ရွင္ဆီလႊတ္ၿပီး
စားစရာေတာင္းခိုင္းတယ္
ေနာက္ ၀မ္းပမ္းတသာ သူ ျပန္လာတာ ျမင္ရပါတယ္
ေတာင္းလို႔ရတဲ့ ရလဒ္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္ျပလိုက္ပါတယ္
ေပါင္မုန္႔ေလးတဖဲ့။
ေကာင္းေပ့ကြာ ေပါင္မုန္႔တဖဲ့ ထဲပါလား
ေပါင္မုန္႔တလံုးလံုး
ဘယ္မလဲ။
အ၀တ္ေလးတစနဲ႔ ဘယ္လို ၀တ္ရမွာလဲ
အက်ႌ၀တ္ဖို႔လိုေနတာပါ။
ေပါင္မုန္႔ေလးတဖဲ့နဲ႔ မေလာက္ဖူးေလ
ေပါင္မုန္႔တလံုးလံုးကို စားရမွ ျဖစ္မယ္
အလုပ္တခု ခန္႔ထားခံရ႐ံုနဲ႔ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ
စက္႐ံုႀကီးတခုလံုး စက္အရင္းအႏွီး
ကုန္ၾကမ္းအားလံုးနဲ႔
တိုင္းေရးျပည္မႈ ခန္႔ခြဲခြင့္ပါ လိုပါတယ္။
လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အဲဒါ အဲဒါေတြပဲ
ၾကည့္ေလ
အခု ဘာေတြရသလဲ။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၉။ အဆီယစ္ေနသူမ်ား
ျပည္သူ႔ေခၽြးနည္းစာ အခြန္ဘ႑ာေတာ္ကို
အလြဲသံုးစား လုပ္ေနသူေတြက
နည္းနည္းနဲ႔ ေရာင့္ရဲၾကပါလို႔
ဆံုးမေနပါလားေဟ့။
ဗိုက္အျပည့္ စားေသာက္ေနရတဲ့လူေတြက
လူငတ္ေတြကို
အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့။
တိုင္းျပည္ႀကီးကို ေခ်ာက္ထဲ ဆြဲေခၚခ်မယ့္လူေတြက
တိုင္းျပည္ႀကီး သာယာ၀ေျပာမယ့္အခ်ိန္
နီးလာၿပီတဲ့ေလ။
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာ
သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြ နားလည္ဖို႔
အင္မတန္ ခက္ပါတယ္ ဆိုပါလားေဟ့ ။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၁၀။ စာတတ္ေအာင္သင္
အသံုးလံုးမွစႈ ေလ့လာသင္ယူပါ
သင္တို႔ေခတ္ ေရာက္လာေလၿပီ
ေနာက္က်ျခင္းဟူသည္ မရွိ၊ ခု စသင္ ခု တတ္မည္
“ကႀကီး”“ခေခြး” ကို တတ္ေအာင္သင္ပါ
ဒါေလးေတြနဲ႔
အကုန္တတ္ၿပီ မမွတ္ယူႏိုင္ေသာ္လည္း
စိတ္မပ်က္ဘဲ အေျခခံ သေဘာျဖစ္သည့္
“ကႀကီး”“ခေခြး”ကိုစတင္ ေလ့လာပါ
ဘာမဆို သိနားလည္ ေနသင့္ေပသည္၊
သင္သည္ လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို ဦးေဆာင္ရေပေတာ့မည္။
စိတ္ဓါတ္ေရးအရ မူမမွန္ဟု စြပ္စြဲခံရသူ
စာတတ္ေအာင္သင္ပါ
အက်ဥ္းေထာင္ကရဲဘက္ႀကီး စာတတ္ေအာင္သင္ပါ
မီးဖိုေခ်ာင္က ဇနီးသည္ စာတတ္ေအာင္သင္ပါ
အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အဘ စာတတ္ေအာင္သင္ပါ
ေနစရာ အိမ္မရွိပါလဲ အသံုးလံုး သင္ေပးမယ့္ေနရာ
ေတြ႔ေအာင္ရွာ
ေလာကႀကီးကို ရင္မဆိုင္ရဲသူတို႔
သင္တို႔ဥာဏ္စြမ္းကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ႀကိဳးစားပါ
အို အသင္လူငတ္ စာအုပ္သည္ ထမင္းတိုက္ပဲြအတြက္
လက္နက္ေကာင္းႀကီးတခု ျဖစ္ေပသည္၊
သင္သည္ လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို
ဦးေဆာင္ရေပေတာ့မည္။
မသိလွ်င္ မရွင္းလွ်င္ ေျဗာင္ေမးစမ္းပါ
အရာရာမွာ ေၾကာက္ေသြးမႊန္ မေနေတာ့ဘဲ
ကိုယ့္လမ္းကို ကိုယ္ထြင္ၾကပါစို႔၊
ကိုယ့္အေနနဲ႔ သိေအာင္ ႀကိဳးစားမထားလွ်င္
အသင္ ဘာမွ် သိမည္မဟုတ္
တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ေရတြက္တတ္ေအာင္ လုပ္ပါ
အခြန္ဘ႑ာစသည္တို႔ကို ေပးေဆာင္ရသူမွာ
သင္တို႔သာ ျဖစ္ေပသည္
လက္ခ်ဳိး၍ ေရတြက္ျခင္းမွစ၍ ဂဏန္းသင္ပါ
တခုခုျဖစ္ပ်က္တိုင္း ေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္
ေဖြဆန္းစစ္ပါ
သင္သည္ လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို ဦးေဆာင္ရေပေတာ့မည္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၁၁။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၅၉၂ ခုႏွစ္က သားေခ်ာ့သီခ်င္း
အပ္ခ်ဳပ္သမားသည္
(ခရစ္ယာန္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ) ဆရာေတာ္အား
“မိမိသည္ ငွက္လို မိုးေပၚသို႔ ပ်ံႏိုင္ေၾကာင္း
ေစာင့္သာၾကည့္ပါေတာ့ ” ဟု ေျပာတယ္
ဒီေနာက္ ငွက္ေတာင္နွင့္ သ႑ာန္တူေသာ
အေတာင္ႀကီးႏွစ္ခုကို ကိုင္တြယ္တပ္ဆင္ကာ
ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတာ္၏ ေခါင္းမိုးျမင့္ႀကီးသို႔
တက္တယ္
ခရစ္ယာန္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကား မ႐ႈစိမ့္ေတာ့
“ဒီေကာင္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အလကားဟာေတြ ေျပာေနတာပဲ
လူဆိုတာ ငွက္မဟုတ္
လူသည္ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းကင္ကို
ပ်ံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး” ရယ္လို႔သာ
တေျပာထဲ ေျပာေနတယ္။
အပ္ခ်ဳပ္သမားေတာ့ ေသရွာၿပီေလ
ေစ်းထဲမလည္း ဒီသတင္းပဲ
ဆရာေတာ္ကိုလည္း လူေတြက
အက်ဳိးအေၾကာင္း လာေျပာတယ္
အေတာင္ႀကီးေတြလည္း သမံတလင္းေပၚက်ၿပီး
စိစိညက္ညက္ေၾက
လူလဲစိစိညက္ညက္ေၾက ရွာၿပီတဲ့ေလ
ေက်ာင္းေခါင္ေပၚ ေမွ်ာ္စင္က
ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို တီးခတ္ၿပီး
အရပ္သိေအာင္ ေဟာဒီလို ေၾကညာခ်င္စမ္းတယ္တဲ့
“မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အလကားဟာေတြ ေျပာတာကိုး
လူဆိုတာ ငွက္မဟုတ္
လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ
ေကာင္းကင္ကို ပ်ံႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူး”။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
၁၂ ၊၊ ကေလးေတြ အေမေပ်ာက္စဥ္က
၁၉၃၉ခုႏွစ္က ပိုလန္ျပည္ကို
နာဇီဖက္ဆစ္တပ္ေတြ က်ဴးေက်ာ္ေတာ့
တျပည္လံုးပဲ ေသြးေခ်ာင္းစီကာ စစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊
ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ
တစျပင္အတိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ေပ်ာက္တဲ့ ညီမသည္ေတြ
စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ရရွာတဲ့ ဇနီးသည္ေတြ
ေလာင္မီးေတြအႏွ႔က်ၿပီး အကြဲကဲြအျပားျပားနဲ႔
ကေလးေတြ အေမနဲ႔ကြဲၿပီး ကစဥ့္ကရဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပိုလန္ကသတင္းေတြေတာ့ ေမွာင္က်သြားခဲ့ပါတယ္၊
ေပးစာေတြလည္း မရ၊ သတင္းစာေတြလည္း
ဖတ္ခြင့္ မၾကံဳေတာ့ဘူး၊
သို႔ေပမယ့္ ဥေရာပ အေရွ႕ဖ်ားႏိုင္ငံတခုက လူေတြဟာ
ပုိလန္ျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မၾကံဳဘူးတဲ့
ျဖစ္ရပ္ဆန္းတခုအေၾကာင္း
သတင္းစကား ၾကားၾကရတယ္။
ႏွင္းသည္းထန္တဲ့ ေဆာင္းလယ္မွာပဲ
ပိုလန္ျပည္အေရွ႕ပို္င္း ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ
ၾကံဳခဲ့ပံုေလးေလ
ကေလးေတြ အေမေပ်ာက္ေတာ့ ကေလးခ်င္းစုကာ
အေမ သို႔မဟုတ္ ခိုကိုးရာ လိုက္လို႔ရွာၾကပါတယ္တဲ့၊၊
တာလမ္းမႀကီးေတြတေလွ်ာက္မွာ
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ အစုအေ၀းနဲ႔
ခိုကိုးရာ ရွာတယ္
အိမ္ပ်က္ေတြနား ေရာက္ေတာ့
အိမ္ထဲက ကေလးတခ်ဳိ႕ ထြက္လာၿပီး
အဲဒီ အစုအေ၀းထဲကို လိုက္လာၿပီး
ေမေမေဖေဖတို႔ကို ရွာဖို႔လိုက္ခဲ့တယ္။
လူသတ္ကြင္းျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္နဲ႔ေတာ့
ေ၀းခ်င္ၾကပါတယ္တဲ့
ညဆို တေစၦကလဲ ေျခာက္ပါဘိသနဲ႔
ဒီကထြက္သြားၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းသာရာရမယ့္
တိုင္းျပည္သစ္တခုေတာ့ ေတြ႔ေကာင္းပါရဲ႕ထင္မိတယ္။
ကေလးတေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ပါတယ္
ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို ကေလးေတြ လိုက္ၾကမယ္
ခက္တယ္ … အဲဒီေခါင္းေဆာင္လဲ လမ္းမသိဘူး
ဦးေႏွာက္သိပ္႐ႈပ္တာပဲ။
ဆယ္ႏွစ္သမီးေလးတေယာက္ဟာ
ေလးႏွစ္သားအရြယ္ ေမာင္ကေလးကို
ေပြ႔ခ်ီလိုက္ပါလာတယ္
စစ္မဲ့ႏိုင္ငံတခုကို ေရာက္ရင္ေတာ့
သူ႔ေမာင္ေလးကို သားေလးလို
ဂ႐ုတစိုက္ ေမြးေကၽြးခြင့္ ရရွာမွာပဲ
ေဟာဟိုမွာ … ကတၱီပါအက်ႌနဲ႔
ကေလးေလးတေယာက္
ကတၱီပါေကာ္လာမွာလည္း ႏွင္းစက္ေလးေတြ
စြတ္စြတ္စိုလို႔ပဲ
ေျခေမြးမီးမေလာင္ အက်သား ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ရတဲ့
ဒီကေလးခမ်ာလည္း
တျခားကေလးေတြလိုပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတာပါပဲ။
စစ္တိုက္တိုင္းကစားေလ့ရွိတဲ့ ညီအကိုႏွစ္ဦးဟာ
စားစရာ ေတြ႔မလားလို႔ လယ္တဲတခုကို
ခ်ဥ္းကပ္ေဖာက္ထြင္းတယ္
တဲထဲမွာ ဘာစားစရာမွ မေတြ႔ေတာ့
သူရဲေကာင္းေလး ႏွစ္ဦးဟာ
တဲကေန ျပန္ဆုတ္ခြာလာရပါတယ္။
ပိန္ခ်ဳံးၿပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္ကပ္ေနတဲ့
ဟိုကေလးေလးက ၿငိမ္လွခ်ည့္လား
သူက အရင္တုန္းက နာဇီလူငယ္အဖြဲ႔ထဲ
၀င္ဖူးတယ္ေလ
ဒီလို ၀င္မိခဲ့တာကိုပဲ
သူ႔ကိုယ္သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆဲေရးျပစ္တင္မိတယ္။
ဂီတသမားေလးတေယာက္လည္း ပါတယ္
ဂိုေဒါင္ပ်က္ႀကီးတခုထဲက ဘင္ကေလးတလံုး
ေကာက္ရထားတယ္
ဒါေပမယ့္ ရန္သူစစ္တပ္ေတြ ၾကားမွာစိုးလို႔
ဘင္ကေလးကို တီးခ်င္ရက္နဲ႔ မတီးရဲရွာပါဘူး။
ေခြးတေကာင္လည္း ပါေသး
သတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္စားဖို႔ေခၚလာတာေလ
လက္ေတြ႔ေတာ့ ေခြးကိုမသတ္ရက္ဘူး၊ သနားတယ္
ေခြးကလည္း တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ လိုက္လာတာပဲ။
စာျပတမ္း သိပ္ကစားခ်င္တဲ့
ကေလးတေယာက္လည္း ပါတယ္
ကႀကီးခေခြး သင္ေပးမယ္တဲ့
တင့္ကားပ်က္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ နံရံမွာ
စာလံုးေပါင္းေတြ ေရးကာ စာသင္ေပးပါတယ္။
ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုေဘးကို ေရာက္ေတာ့
ေရသံဆူညံတာကို အကာအကြယ္ယူကာ
အေပ်ာ္တမ္း ျပဇာတ္ေလး ကၿပီး
ဘင္သမားေလးက ဘင္တီးတယ္
ဘယ္သူမွ ဒီကအသံေတြကို မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သမီးေလး တေယာက္နဲ႔
ဆယ့္ငါးႏွစ္သားေလး တေယာက္
ရီးစား ျဖစ္သြားေသးတယ္
လယ္တဲပ်က္ကေလးေဘးမွာ
ႏွစ္ေယာက္သားထုိင္ကာ
ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက ေခါင္းဖီးေပးတယ္။
စစ္ေျပးခရီးစဥ္ရဲ႕ ထန္ျပင္းတဲ့ အတိဒုကၡေတြၾကားမွာ
အခ်စ္စိတ္ကုိ ဘယ္လို ရွင္သန္ေအာင္
လုပ္ႏိုင္ၾကမွာလဲ
ႏွင္း သိပ္သိပ္သည္းသည္း ထူထူထပ္ထပ္ က်ေနရင္
ပဲကေလးေတြ အေညႇာက္မေပါက္ႏုိင္ဘူးေလ။
တေနရာမွာ တျခားေနရာက ကေလးတစုနဲ႔ ေတြ႔တယ္
တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကတယ္
အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ရန္ျဖစ္ေနမိမွန္း စဥ္းစားမိၾကေတာ့
ဆက္ၿပီး ရန္မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။
လမ္းဗိုလ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး
တဦးနဲ႔တဦး ႐ိုက္ႏွက္၊ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔
ရန္ျပဳေနၾကတုန္းမွာလည္း
အဖြဲ႔တဖြဲ႔ဟာ ပါလာတဲ့ စားစရာေတြ ကုန္သြားတယ္
သိပ္ကို စိတ္ဒုကၡေရာက္တာပဲ၊ ခက္္တယ္။
တျခားအဖြဲ႔က ဒီသတင္းကိုၾကားတယ္
ငတ္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ေတြးတယ္
ရန္သူကေလးေတြဆီကို
အာလူးအိတ္တအိတ္ ပို႔ေပးတယ္
စားစရာမရွိဘဲ စစ္တိုက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
အျငင္းအခံုျဖစ္ၿပီး ဆူညံသြားေသးတယ္
ရန္ျဖစ္တဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနၾကတယ္
ကေလးတေယာက္က ၀င္ၿပီးျဖန္ေျဖဖုိ႔
ႀကိဳးစားပါေသးတယ္
ျဖန္ေျဖတဲ့သူကို ၀ိုင္းဆဲလိုက္တာနဲ႔
တရားသူႀကီးလဲ ေခြသြားတာပဲ
တေယာက္တေယာက္ အကူအညီေပးၾကတာလည္း
ရွိပါတယ္
ကူညီတယ္ဆိုတာ တကြက္မွ အျပစ္တင္စရာ
မရိွပါဘူးတဲ့
အိမ္ေစမေလးတဦးဟာ ခ်ာတိတ္ေလးတေယာက္ကို
ေရခ်ဳိးေပးျခင္းျဖင့္
အကူအညီဆုိတာ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္း ျဖစ္ေၾကာင္း
လက္ေတြ႔ျပတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ေစမေလးဟာ သူမ်ားကို ကူညီဖို႔
တေန႔ ႏွစ္နာရီပဲ အခ်ိန္ရမိရွာပါတယ္
သူ႔သခင္မေလးအတြက္
အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးရေသးတာမို႔
တာ၀န္ကိုလည္း အပ်က္မခံ၀ံ့ရွာဘူးေလ။
ကတၱီပါအက်ႌနဲ႔သူေဌးသားကေလး
လမ္းမွာေသသြားတယ္
ဂ်ာမန္ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔
ပိုလန္ကေလးႏွစ္ေယာက္က
သူ႔အေလာင္းကို သယ္ေပးၿပီး မသာခ်ၾကရတယ္
အေလာင္းကို တေနရာမွာပဲ ေျမျမွဳပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေရျဖန္းခရစ္ယာန္ေရာ ေရႏွစ္ခရစ္ယာန္ေရာ
နာဇီလူငယ္အဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြေရာ
က်င္းနားမွာရွိတယ္၊
ေျမျမွဳပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ စိတ္၀င္စားတဲ့
ကေလးတေယာက္က
ယခုမေသဘဲ က်န္သူေတြရဲ႕
ေနာင္တေခတ္ အလားအလာကို တရားေဟာတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္အတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ၾကပါတယ္
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထမင္းမရွိ ဟင္းမရွိ
စားစရာ ရွိရက္နဲ႔ ေခၚမေကၽြးရင္ေတာ့
ခုိးစားၾကရမွာပဲ၊ ထမင္းမေကၽြးလို႔
ရွိတဲ့ဆီက ခိုးတာ တရားတယ္။
ဆင္းရဲလို႔ မေကၽြးမေမြးႏိုင္တဲ့လူကိုေတာ့
ေခၚမေကၽြးရင္လည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး
ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္ ဒါနျပဳခ်င္ေပမယ့္
က်ီထဲမွာ စပါးမရွိရင္ ဘယ္သူ ထမင္းေကၽြးႏိုင္မွာလဲ။
လူႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ေတာ့
ေကၽြးေမြးျပဳစုႏိုင္ပါတယ္
လူသိပ္မ်ားရင္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ
အိမ္တံခါးပိတ္လိုက္ရတာပဲ။
လယ္တဲပ်က္တခုကို ေရာက္ေတာ့
စပါးအိတ္တအိတ္ ေတြ႔ပါတယ္
ဆံဖြပ္မယ္ ထမင္းခ်က္မယ္
ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတေယာက္
ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။
ေထာင္းလိုက္ ထုလိုက္
ထင္းေတြရွာကာ အသင့္ခ်ထားလိုက္ၾကေသး
ဆန္မေကာင္းဘူး၊ ေၾကေနတယ္
ဆန္မွ မဖြပ္တတ္ဘဲကိုး။
ေတာင္ဘက္အရပ္ေဒသဆီ သြာၾကမယ္တဲ့
ေတာင္ဘက္ဆိုတာ
မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေနမင္းႀကီးက
ေခါင္းေပၚမွာ တည့္တည့္ႀကီး ထြန္းလင္းတဲ့ ေဒသတဲ့ေလ။
တေန႔ေတာ့ ထင္းရွဴးေတာတခုထဲ ေရာက္ေတာ့
ဒဏ္ရာနဲ႔လဲေနတဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္
ဒီလူ ေနေကာင္းေအာင္ ခုနစ္ရက္ေလာက္
ျပဳစုကုသၾကတယ္
ဒီလူႀကီးကေတာ့ ဒို႔ကိုု လမ္းျပႏိုင္မွာပဲလို႔ထင္ၿပီး
ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။
“ဘစ္ဂိုေရး”ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေအာင္
သြားၾကလို႔ပဲ
စစ္သားႀကီးက ေျပာႏိုင္ရွာေတာ့တယ္
အဖ်ားက လြန္ေနၿပီမို႔
ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေသေတာ့တယ္
ကေလးေတြဟာ စစ္သားအေလာင္းကို
ေျမျမႇဳပ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ႏွင္းေတာထဲမွာ ျမႇဳပ္ေနတ့ဲ ဘစ္ကိုေရးဆီ ၫႊန္္ျပတဲ့
လမ္းျပဆိုင္းဘုတ္တခုကို ကေလးေတြ ေတြ႔ၾကတယ္။
ဆိုင္းဘုတ္ဟာ ေနရာမွန္မွာ မရွိေတာ့ဘဲ
လမ္းလႊဲျပဖို႔ေရႊ႕ထားတာကို
ကေလးေတြမသိၾကပါဘူး၊၊
စစ္ကာလ စစ္ေရးစစ္ရာမို႔
ရီစရာေျပာင္တာ မဟုတ္ဘူး
တမင္ လမ္းလႊဲဖို႔ဆိုင္းဘုတ္ေရႊ႕ကာ
လမ္းမွားဆီ ျပထားတယ္
ကေလးေတြဟာ သူတို႔လိုက္ရွာလို႔
ေတြ႔ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ဘစ္ဂိုေရးၿမိဳ႕ကို
လိုက္ရွာဖို႔ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ကေလးေခါင္းေဆာင္နားမွာ အားလံုးစုၿပီး
ခဏရပ္လိုက္တယ္
ႏွင္းေ၀ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ၾကတယ္
“ေဟာဟုိမွာ ဘစ္ဂိုေရးၿမိဳ႕ ရွိလိမ့္မယ္ ”
ေခါင္းေဆာင္က စိတ္မွန္းနဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုးေနတယ္၊၊
ခရီဆက္ေတာ့ ညမွာ မီးေရာင္တစု ေတြ႔တယ္
အနားကို မကပ္ရဲပါဘူး
တင့္ကားႀကီး သုံးစီးနဲ႔
စစ္သားေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္ရပါတယ္။
တခါေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခုကို ေရာက္ၾကေသးတယ္
ၿမိဳ႕ကို ေကြ႔ပတ္ ေရွာင္ကြင္းၾကပါတယ္
ေန႔ခင္းကို ခရီးမသြားရဲဘူး
ၿမိဳ႕ကို ကြင္းၿပီး ေရွာင္ခဲ့ရပါတယ္။
ႏွင္း သိပ္သိပ္က်တဲ့
ပိုလန္ျပည္ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းကို
ကေလး ငါးဆယ့္ငါးဦး ေရာက္လာၾကတာပဲ
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ စံုစမ္းလို႔ရပါတယ္။
သူတို႔အေၾကာင္း မ်က္စိစံုမိွတ္ကာ ေတြးၾကည့္မိတယ္
စပါးက်ီပ်က္ တခုက တခု
ဟိုသြား ဒီသြားနဲ႔
ခရီးသည္ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ တေနရာရာကပဲ
ႏွင္းေအးထဲမွာ မဆုံးတမ္း ခရီးဆက္ေနရတဲ့
အိုးပစ္အိမ္ပစ္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ
အသစ္အသစ္ ထပ္ေပၚေပၚက္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာေျမကို
ေတာင္းတရွာေမာၾကတယ္
စစ္မီးဟာ ဒီလူေတြရဲ႕ တုိင္းျပည္ေတြကို
ျပာက်ပ်က္စီးေစခဲ့ပါတယ္၊
ဒီလိုလူေတြ ဒီလိုျပည္ေတြ ပိုမ်ားျပားလာပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွာ
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ပိုမ်ားလာတာ ေတြ႔ရတယ္
စပိန္ျပည္ ျပင္သစ္ျပည္ စသည္ စသည္
အစုလိုက္ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ
ပိုလန္လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ဟာ အစာငတ္ျပတ္ေနတဲ့
ေခြးတေကာင္ ဖမ္းမိတယ္
ေခြးရဲ႕လည္ပင္းမွာ စာတန္းကပ္ကေလးတခု
ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး တန္းလန္းဆြဲထားတာ ေတြ႔တယ္။
စာကေတာ့ “ေက်းဇူျပဳ၍ ကူညီပါခင္ဗ်ား
က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ မသိေတာ့ပါဘူး
က်ေနာ္တို႔ ကေလးငါးဆယ့္ငါးဦး ရွိရာသို႔
ဤေခြးက ခင္ဗ်ားကို လမ္းျပေပးပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား က်ေတာ္တို႔ကို
လာမကယ္အားပါက
ဒီေခြးကို လႊတ္လိုက္ပါ
ေခြးကို ပစ္မသတ္ၾကပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ရွိရာကို
ဒီေခြးကလႊဲလို႔ ဘယ္သူမွ လမ္းရွာလာတက္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး”။
ကေလးလက္ေရးေလးနဲ႔ပဲ ။
လယ္သမားေတြက ဒါကို ဖတ္မိၾကပါတယ္
အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
အစာငတ္ေနတဲ့ အဲဒီေခြးဟာ လွည့္လည္ရင္း
ေသသြားပါတယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
No comments:
Post a Comment